SONRASI..

Atılan palavralar canımı sıkıyordu. Durmaksızın koşmam gerektiğini biliyordum. Ama durup nefes almalıydım önce. Koca koca gölgeler yutmadan beni.. Yakalamadan çaresizliğim. Gitmeliyim. Yağmur tanelerini savuşturmadan koşmalıyım. Yakalamalıyım en fütursuz olanı.. Şarkı söyleyerek koşmalıyım belki.. Bilmiyorum. Belki de yalnızca bağırmalıyım. Avazım çıktığı kadar sustuktan hemen sonra… Düşmeliyim. Bir kez daha.. Bir kez daha.. Ve bir kez daha düşmeliyim. Ama kalkabilmeliyim de her defasında.. Kanayan ellerime aldırmadan, aldırmadan dizimdeki çakıl taşlarına. Kahkaha atmayı denemeliyim.
Az sonra olmalı her şey. Yutmalı gölge beni. İçinde belirsizlik dolu gri dumanıyla sarmalı bedenimi. Bütün umudumu kaybetmeliyim. Küsmeliyim kendime. Ölmeliyim.
Kulağıma değmeli son melodi. Yalnız bir evin, yorgun penceresinden taşmalı bu ses. Ayaklarımı sert basmalıyım yere. Yumruklarımı da sıkarım belki.. Sonra tek tek açılmalı parmaklarım. Ve melodilere eşlik etmeli. Ansızın kalkmalı sol kolum havaya. Ve devirmeliyim başımı yavaşça sağa. Saçlarım takip etmeli her hareketimi. Bükülmeli ve kıvrılmalı belim. Dönmeliyim. Rüzgarımla dağılmalı belirsizlik dumanı. Korkmalı gölge. Korkmalı ve terk etmeli ahengini bulmuş bedenimi.. Bir şeyler anlatmak ister gibi parıldamalı sokak lambaları. Derdini kusan bir ayyaşın şişesinden çıkmalı umut. Çıkıp dansıma katılmalı. O zaman tutarım belki anneme verdiğim sözü.. İnsanlardan vazgeçmem. Kendimden geçmem.. Ve bir daha.. bir daha asla ölmem.