Kaçmıyorum, korkutucu olsa da gece. Ben buradayım. Yere uzanmış olmam aldatmasın sizi.
Islah olmamış
kaldırımlar, yağmurda kaçışmalar ve sonsuz gibi nefes alış. Durun. Durun,
aldanmayın gülümsememe. Susun ve dinleyin kalbimi. Kapayın görmeyen
gözlerinizi. Kapayın. Kahpece gelecek sözlerim. Kim bilir, belki de öyleyim. Ne
bir adım ileriye gidecek umudum ne de yitirecek benliğini. Büsbütün var
olamadığım bu dünyada, büsbütün yok da olmayacağım. Sözlerim sizi incitebilir.
Şayet içinizde hala insanlık namına bir şey kaldıysa.
Hepiniz.. Hepiniz
katilsiniz. Hepiniz intihar etmiş boş birer koza.. Ruhlarınızı küçük bir
çocuğun ahında katlettiniz. Yere düşen bir çiçeğe basıp geçerken öldü sevginiz.
Kahkahalarınızı içinize gömmenizle bir oldu umudunuzu toprağa verişiniz.
Kırmızı çizmeli bir kızın kaldırıma düşmesi tüm insanlığınızın yittiği o ana
denk geldi. Hatırlıyor musunuz? Daha beş dakika önceydi. Biliyorum. Biliyorum
unuttunuz. Ölen çocukluğuma benziyor gülüşünüzdeki çarpıklık. Sahi. Hangimize
yazık? Şu zifiri karanlıkta korkusuzca yürümenizin sebebi nedir? Nedir bu
savurganlık? Bu kendini bilmezlik ve yok oluşa gidiş..
Hangi kentin çıkmaz
sokağı bu? Şu soğuk kaldırımlar… Biliyorum. Batan kentin taşları.. Hani kent
düşerken yükseldiğinizi sandığınız.. Ne kadar da acı.
Bugün ben burada
uyanacağım. Evet. Sizden farklı olacak gidişim.. Soğuk, gri dumanlı
kaldırımlarınızı terk edecek ruhum.. Ve yiten kentinizden kurtulacak son
demlerini yaşayan insanlığım. Ölümüne özgür olacağım. Ölümle özgür.. Ne tuhaf.
Hala sızlıyor içim, geride kalanlara. Hala bir umudum var dip bucakta. Ve
hala anlamlı geliyor unutulmuş bir söz. "Seni seviyorum" Sizi
seviyorum, boş kozalar. Sizi seviyorum, dünyada mahsur kalanlar. Sizi
seviyorum, yiten kentin insanları. Hayır. Hayır ağlamıyorum. Yalnızca.. Soğuğu
hissediyorum. Çizmelerim? Artık bu dünyada kalan her şey gibi o da sizin.. Hoşça kalın tuhaf kentin, tuhaf insanları.
Hoşça kalın insanlarım. Hoşça kalın.
Ah..
YanıtlaSil