EVREN ve GEZEGEN

   Dünyaya inişin hikayesidir bu. Ya da düşüşün.. Bir gecenin birden ölüşüdür. Birilerinin gidişi ve dönüşüdür. Bir sondur bu hikaye. Ve bir başlangıç. Boş yere söylenmiş tüm sözlerin sonu, edilecek yeminlerin ilkidir.. Ne gelinir bu hikayede ne de tastamam gidilir..

   Kızıllığını kaybeden gezegenin büyüsü azalmıştır. Tamamen yitmemiştir, ama eskisi gibi, var da değildir. Biraz bitik, biraz da histeriktir. Geriye kalan zamanın kazanıldığını düşündürecek kadar kayıptır. Belki birazda zordur. Ama bir o kadar basit.. Tahammül edilemeyecek seviyeye varmıştır dönüşleri. Hiçbir gezegen bu kadar değersiz olmamıştır. Kaybedilen değer, arkanı dönüp gidecek kadar ağırdır. Ve duyulmayacak kadar sağır. Evrenin anlam değiştirmesinin bir nedeni, öğrenileni kabul etme sebebidir. Şöyledir yeni evrenin tanımı, “Evren, bir odanın tavanı olabilir. Veya bir yastığın kılıfı. Şekilsiz bir binanın duvarı da olabilir, eşsiz gökyüzü de.. Evren sizin baktığınız veya gözlerinizi kapattığınız yer olabilir...”

Karanlık bir odada, sıkı sıkıya kapatılmış pencerelerin ardında, melodiler duvara çarparken anlaşılacaktır bu kelimeler. Bir yastığa haykırıldığında ölecektir gezegen. Ve gözler kapandığında açılacaktır evren.. Sessiz bir iç çekiş, nefesini tüketen bir haykırışa dönüşecektir. Özgürleşecektir ruhun. Tazelenecektir. Ve biraz sonra gidecektir. Bir yere varması için gitmesi gerekmektedir. Ardında bırakarak geçmişini.. Ve bazen geçmişten de kaçmak gerekir. Ya da kabullenmek. Hiçbir son yoktur ki başa sarmasın. Hiçbir gece yoktur ki gündüz olmasın.. Ve hiçbir insan yoktur ki unutup yeniden başlamasın… Olan olmuştur. Gezegen bir şeylerini yitirmiş, sıradanlaşmış ve birazda bayağılaşmıştır. Şimdi kurtuluş için, arınma vaktidir. Gezegenin tüm sıfatlarından kurtulması gerekmektedir. Hiçkimse veya hiçbir şey değil, kendi olma vaktidir.. Ve bu, hikayenin sonu değildir. Yalnızca bir  karakterin bitimidir..