Bir duyguya sarılmak veya kaçmak dolu dizgin.. Konuşacak onca şey varken susmak. Susarak anlatmaya çalışmak, kurtulmaya çalışmak dertlerden.. Bir özlemi dert edinmek. Veya yakmak geceyi..
Eğer bir dilek hakkım olsaydı, tutabilseydim bir yıldızı kuyruğundan, ağaç olmayı dilerdim.
Bir keresinde üniversitede hocamız bir olaydan alıntılayarak şöyle demişti, “Eğer bir ormanda, bir ağaç devrilir ve hiçbir medya kuruluşu bunu haber yapmazsa, o ağaç devrilmemiştir.” İşte bundan sebeptir ki ağaç olmak isterdim. Dünyanın geri kalanı için yıkılmayan, hatta belki var dahi olmayan bir ağaç olmak.. Sonsuz olmak bu dünyada.. Ya da koca bir son olmak.
En azından, üzerime kuşandığım tüm hislerimden kurtulmak isterdim. Bir şarkı söylemek isterdim bağırarak. Islık çalarak dolaşmak isterdim sokaklardan taşarcasına.. Kırmızı çizmelerimi giymek isterdim. Çirkin yollara ayak izimi ezberletmek.. Ben kahkaha atmak isterdim, bir başkasını gülmeye iterek.. Soğuk kaldırama dökülmüş tüm çiçekleri toplamak isterdim. Sonsuz olsunlar isterdim evimde.. Ve ben, affedilmek isterdim. Eğer affetmek erdemlilikse..
Özür dilemek isterdim güneşten.. Tüm geceler için yüzüne kapattığım perdelerden.. Koşmak isterdim ciğerlerime meydan okurcasına. Ve yine en güvenilir limana varmak isterdim.. Mavi bakan.. Derin bir nefes… Dibe vuruş.. Küçük pırıltılar.. Sevimli kabarcıklar.. Bedenini saran sadık dostun, karanlık.. Ölüm. Ve yaşam..
Yanımda taşıdığım umudumun ağırlığı var üzerimde. Tüm olmuşlara, olanlara ve olacaklara rağmen gittikçe ağırlaşan.. Tanrı’nın yaradılışıma gark ettiği umudum. Saf ve sağlam..
Ben hala buradayım!
Yorumlar
Yorum Gönder