Yazmak için başlayıp, susmak için nedenler bulduğum bir kararsızlığın arefesindeyim yine. Aklımda bin bir tane sözcük.. İçimde birikmiş duygular.. Sonsuz düşünceler.. Nedenler, nasıllar, keşkeler ve daha niceleri.. Gülüm kurusun ki yalan söylemiyorum. Hep bir geç kalmışlık var içimde. Anı yaşayamama korkusu.. Bir yerlere yetişememe endişesi. Çoktan bitmişlik.
Sorsalar neyi yitirdiğimi söyleyemem. Öyle derinlerime işlemiş ki bazı yaralar artık neden olduklarını hatırlayamıyorum. Kimi anılar canlanıyor gözümde. Kesik kesik gülüşmeler. Uzayan sohbetler.
Anlaşılabilir sessizlik..
Bazı yarım kalmış hikayeler vardır, yüreğinize hapsolur. İstemeseniz dahi son nefesinize kadar taşırsınız içinizde. Kimseye anlatamazsınız. Kendilerine has bir anlaşılmazlıkları vardır çünkü. Zaten anlatacak güce de vakıf değilsinizdir.
Bu, yarım kalan bir aşk hikayesi olabilir, yitirdiğiniz çocukluğunuz da. Sahip olamadığınız güçlü bir duvar olabilir, kaybettiğiniz dostluk da. Söylenen söz doğrudur. "Her şeye sahip olmak isteyen koca bir hiçlik bulur."
İçimde hep zamanı geri alabilme arzusu var.. Eğer yapabilseydim, anne rahmine düştüğüm ana dönmek isterdim. Annemin hatırlayamayacağı üzüntüsü olmak.. Ne var ki şu anı yaşıyorum. Bedenim ağırlığınca duygunun altında eziliyor. Ve ben hiçbir şey yapamıyorum. İnsan olmamın avantajı arkasına sığınacağım şimdilik. Unutacağım.
Yorumlar
Yorum Gönder